मधुमोह......

ती खडीसाखरेसारखी गोड आहे, 

मी तर तिला मधुमेहच् म्हणतो...

ती परवा कानात बोलली, माझच् चुकलं,काय काय करत, मी मुद्दाम दोनदा ऐकलं
तिचे ओठ म्हणजे मधाची पोळीच की… 
सकाळी उठून बघतो तर कानाला मुंग्या !!! 

आता काय काय जपणार? मुळात तिचं सारं कामच अवघड आहे
बोलते तर इतकी गोड, ऐकत रहावं, मधेच आपण एकटेच् बोलतोय, 
हे लक्षात आलं की, लाजते,

बरं ते तरी साधंसुधं? नाही, ती अमर्याद लाजते… 
मग तर ती अजूनच् गोड दिसते. वाढली परत शुगर  ...

हे झालं बोलण्याचं, दिसण्याचं?

ती संगमरवरी आहे, आरशासारखी नितळ
बरं समोर बसली तर शांत बसणार नाही
निमुळत्या बोटांनी लांबसडक केसांशी खेळ चालू
शेपटा सारखा पुढे घ्यायचा, मागे टाकायचा… 
हयांचा खेळ होतो, जीव आमचा जातो
तरी मी तिला वाऱ्यावर नाही बसवत -   
का? बटांना सारखी मागे सारते, 

गोरेपान हात बघू की बटांआडचा चंद्र बघू? 

केसानं गळा कापते हो.… 
परवा तिला भेटून परत येताना चेक करून आलो

डॉक्टर म्हणाले - बी. पी. वाढलय…  

शुगर पण चेक करून घ्या… 

काळजी घ्या, कशामुळे होतं हे असं वरचेवर?
मी तिचा फोटो दाखवला… 

म्हणाले उगाच औषधांवर पैसे खर्च करू नका, 

हा आजार बरा होण्यातला दिसत नाही!!! 
तात्पर्य, फार विचार केला काय न केला काय,
व्हायचं तेच होणार, मी रोजच मधुमेही होणार… 

-- जयंत विद्वांस