ट्रूथ इज अ शॉर्टकट... (४)

जयकांत शिक्रे २०११ च्या 'सिंघम'मध्ये म्हणाला 'कुछ भी करनेका लेकिन जयकांत शिक्रेका इगो हर्ट नही करनेका' पण जयंत शिक्रे ९२ लाच हे म्हणालाय. मोकळेपणानी कुणी मुलगी (तेंव्हा, आता बायका) बोलली की माझे डोळे लगेच गाभूळल्यासारखे वगैरे होत नाहीत, नो मनोरे, नो ड्रिम्स. एकतर मी स्वत: कुणाशी बोलायला जात नाही आणि माझ्याशी अवगुणांमुळे बोलायला येणा-या कमीच होत्या. आमच्या क्लासला एक गुज्जू आणि अजून एक आमच्याच वर्गातली पण होती. गुज्जू आणि मी जाम धमाल करायचो मागच्या बेंचवर. एकदम भोळसट. ए शम्मे, नीट बस, अंघोळ केलीस का अशी खेचाखेची सतत चालायची. ती दुसरी होती, ती एकदम अलका कुबल, आशा काळे मटेरीअल. डोक्यावर पदर घेऊन घरी नेली तर आईबाप आनंदाश्रू इंट्रप्ट करून 'मला अश्शीच सून हवी होती' असं म्हणून तिला जवळ घेणार आणि मीच नालायक जावई असल्यासारखे माझ्याकडे बघणार असला एकूण ऐवज तो. मी कधीच तिला काही बोललो नाही. तिला आम्ही ससा म्हणायचो. आत्ता पुढे कधीही पडू शकेल अशी चालायची ती. पोरगी छानच होती. गुब-या गालांची, गोरी, सज्जन एकदम. पण असं काही दिसली पोरगी की बसलं प्रेम असं होत नाही (यश चोप्रा काही का दाखवेना). काहीतरी हळूहळू क्लिक होत जातं.

तर ९१ ला मी परत पुण्याला आलो बदलापूरवरून, जानेवारी ९२ ला जाऊन अभ्यास करून टी.वाय.द्यायचं असा प्लान. एस.वाय.चा शेवटचा पेपर होता त्या दिवशी. कुठेही सतत गेलं की किंमत कमी होते म्हणून मी दोन वर्ष तसाही क्वचित गेलो कॉलेजला, परीक्षेला काय सलग गेलो असेन तेवढाच (त्या थापा आणि फी माफीच्या पैशांची गंमत परत कधीतरी). तर येताना शम्मी, हेमा आणि ती बरोबर होत्या ट्रेनला. अंबरनाथला शम्मी म्हणाली, 'प्लाटफॉर्मला थांब, तिरसटासारखा जाऊ नकोस लगेच, तुझ्याशी बोलायचंय'. ती सात मिनिट लई भारी होती. गुज्जू काय वाईट आहे, घरी काही म्हणणार नाहीत, मलाही आवडतेच, पण ती लई पैकेवाली आहे पण तीच तयार असेल तर आईबाप काही म्हणणार नाहीत अश्या पट्ट्या ब्रेकिंग न्यूज सतत दाखवतात तशा डोक्यात स्क्रोल होत होत्या. जर ती म्हणाली ILU तर आपण पण लगेच 'आय टू' म्हणायचं. ट्रूथ इज अ शॉर्टकट, स्पेलिंग चुकायला नको, जीभ चाचरायला नको, मोजकं बरं पडतं अशावेळी. बोलताना खांबाला धरून उभं रहायचं फक्तं. हेमा, शम्मी आणि ती थांबल्या. माझ्या पोटात लोणार सरोवराएवढा खड्डा. शम्मी आली, 'ती'ला तुझ्याशी बोलायचंय'. जलयुक्तं शिवार अभियानात एका वळवाच्या सरीत खड्डा भरावा तसं झालं, लोणार गायब.

ती घाबरत पुढे आली. खाली मान घालून म्हणाली, 'कधी बोलले नाही पण मला तू फार आवडतोस.' मला काय शब्दं फुटेना, उर्मट असलो तरी 'आय डोंट' एवढं मोजकं बोलणं काही बरोबर दिसणार नाही म्हणून गप्पं बसलो. 'उद्या मी पुण्याला चाललोय, तुला शक्यं असेल तर आपण संध्याकाळी भेटू आणि बोलू', 'चालेल, सहाला येते ब्यारेज रोडला', 'बाय'. संध्याकाळी मी आणि धना गेलो. माझ्यावर विनयभंगाचे चारपाच गुन्हे दाखल असल्यासारखी ती शम्मी आणि हेमाला घेऊन आली होती. (हेमा पोरांच्यावर गुटखा खायची, एकदम फटकळ). आम्ही आपले एका कट्ट्यावर बसलो बाकीचे पुढच्या कट्ट्यावर. प्रेम असं व्यक्तं करणं मला कधी जमलेलं नाही. कळतं ते आपोआप. 'आवडतो म्हणजे काय आवडतं नेमकं?' 'तुझी हुशारी, मला उंच मुलं आवडतात आणि तू दिसतोस ही छान (पिरेम आंधळं असतं किंवा ती माझं मन मोडू नये म्हणून म्हणाली असणार हे वाक्यं)'. मला पाल्हाळ जमत नाही. म्हटलं, 'तू छानच आहेस, कुणालाही आवडावी अशी आहेस पण मी तुझ्याकडे कधीही त्या नजरेने बघितलेलं नाही, त्यामुळे माझी ती मानसिक तयारीही नाही. उगाच तुला हो म्हणून, फिरवून नंतर नाही म्हणणं हे मला जमणार नाही, मी तसं कधीही केलेलं नाही, अजून माझं जॉबचं काही माहित नाही, त्यामुळे आपण इथेच थांबूयात. तू मोठ्या मनानी आधी विचारलंस त्याबद्दल आय रिस्पेक्ट यू पण कुठलाही वाईटपणा न घेता आपण चांगले मित्रं राहूयात'.

इगो हर्ट झाला की संपलं सगळं. खदखदून राग आला होता तिला. माणूस मग वाकड्यात शिरतो, भांडायचं म्हणून भांडतो. मुलगी विचारतीये आणि मुलगा नाही म्हणतोय, बहोत नाइंसाफी है वाली बात. 'मला एवढ्या जणींनी सांगितलं 'हा मुलगा चांगला नाहीये' तरीही मी तुला विचारलं याचं तुला काहीच नाही'. 'चांगला नाहीची व्याख्या काहीही असू शकते ना पण प्रत्येकाची, चांगला नाहीये म्हणजे नेमकं काय?' 'तू सिगरेट ओढतोस, तंबाखू खातोस, कॉलेजला येत नाहीस, उद्धट आहेस एवढं सगळं असून पण मी तुला विचारलं त्याची तुला किंमत नाही.' 'मी ते स्वकष्टार्जित पैशानी करतो (तेंव्हा मी इस्त्री करायचो दिन्याच्या लॉन्ड्रीत, पंधरा पैसे नग, तासाला वीस, असे आठ तासाचे साधारण पंचवीस रुपये मिळायचे), त्यामुळे मला कुणाच्या सर्टिफिकेटची, परवानगीची गरज नाही, ते चांगलं की वाईट हे मी ठरवेन आणि 'एवढं सगळं असून पण' या मेहेरबानीची गरज तर अजिबात नाही, बाय'. कवटी फुटल्यावर पाय ओढत निघतात तसे सगळे निघालो आणि चौकात वेगळे झालो. मी विसरून गेलो. तिनी पुढे बरेच उद्योग केले चिकाटीनी मी हो म्हणावं म्हणून पण माणूस एकदा उतरला की उतरला मनातून.

मी इकडे आल्यावर तिनी एकदा धनाला चौकात गाठून सांगितलं, जयंताचं पत्रं माझ्याकडे आहे, ते माझ्या भावाला सापडलंय आणि तो त्याला धरून मारणार आहे. धनानी सांगितलं, 'एक तर तो नाही म्हणालाय म्हणजे तो पत्रं लिहिणार नाही हे कन्फर्म, एक पानी पत्रं तर नाहीच, तो रेग्युलर पत्रं कमीतकमी वीसेक फुलस्केप लिहीतो (नो अतिशयोक्ती), तू पत्रं आणि भाऊ घेऊन ये, आधी मला मार, मग त्याचा पत्ता देतो'. पत्रं नव्हतंच. ती आलीच नाही. मग ती लोकं पण पुण्याला शिफ्ट झाली. 'हॉटेल रविराज'ला पत्ता शोधून ती, तिची एक मैत्रिण आणि दोन मुलं घेऊन आली होती. तू नाही म्हणालास तर ती मुलं काय करतील ते मी सांगू शकत नाही म्हणाली. म्हटलं दोघांनाही इथून बाहेर जाऊ देणार नाही, कसं करूयात. दोनेक तास ती आणि तिची मैत्रिण मला समजावत होत्या. मी नंतर सांगतो वगैरे घोळ घातलाच नाही. ट्रूथ इज अ शॉर्टकट. 'आय डोंट' म्हणालो. पंचाण्णवला ती सिंहगड रोडला भेटली होती मला. अर्धाएक तास गप्पा मारल्या मी रस्त्यातच. 'लग्नं झालं तुझं?' 'नाही अजून', 'माझंही नाही आणि अजूनही मला तू आवडतोस, आपण महिन्यातून एकदा फक्तं कॉफी प्यायला तरी भेटत जावूयात का?'.

'नको, भेटू परत कधी असेच रस्त्यात', असं म्हणून मी निघालो. यू नो, ट्रूथ इज अ शॉर्टकट.

जयंत विद्वांस