प्रत्येक माणसाच्या अंगात नाना कळा असतातच, फक्तं काहीजण वय वाढत चाललं की उगाच आपण आता मॅच्युअर झालो असा समज करून घेतात आणि गंभीर होतात. काड्या घालणं स्वभावात लागतं अर्थात. बदलापूरला होतो तेंव्हा व्हिसीपी/व्हिसीआर प्रकार नविन आला होता. आमच्याकडे बुशचा टिव्ही आणि व्हिसीआर घेतला होता. मी आणि धना तो घेऊन फिरायचो. अमिताभचे सिनेमे अनंत वेळा बघायला ते एक कारण होतं. चौकातल्या हॉटेल्सची पोरं सॅटर्डेनाईट फिक्स गि-हाईकं आमची. 'कोनसाभी लाव, लेकिन तीनमेंसे दो बच्चनका लानेका' इतकी सिंपल ऑर्डर असायची. नंतर नंतर इतका नॉशिआ आला की आम्ही कॅसेटी चालू करून निवांत झोपायचो.
आमच्या एका मित्रानी पहिल्यांदाच 'बॉबी' बघितलेला तेंव्हा. डिंपलसाठी पागल झाला होता हे आमच्या कानावर आलं होतं. कॅसेट बहुतेक झिजली असावी इतक्यावेळा पाहिला त्यानी 'बॉबी'. आम्ही कट्ट्यावर बसलो होतो. गडी खुश होऊन आला होता. डिंपलची मापंसुद्धा सांगितली त्यानी, शक्यं तेवढी वर्णनं करून झाली. तिची तोकडी पॅन्ट, बिकिनी, 'झूठ बोले'ची काचोळी सगळं सगळं काढून झालं (बोलण्यात). ती समोर असती तर त्यानी कदाचित तिला धरली पण असती इतका चेकाळला होता. मला काय गप्पं बसवेना. 'सम्या, तू कुणाचा बॉबी पाहिलास?' 'डिंपल, ऋषीकपूरचा'. 'मूर्ख आहेस, आरकेचा पाहिलायेस का?' 'अरे, आरकेनीच काढलाय.' 'अरे येड**, हा रिमेक आहे, ओरिजिनल ब्लॅक एन व्हाईट आहे राजकपूर, नर्गिसचा. तो बघ आणि सांग, हा विसरशील'. मग माझ्या जिभेवर जी काही वर्णनसरस्वती अवतरली की त्याच्या तोंडातून लाळ पडायची बाकी होती. नर्गिसची वर्णनं मला कंटाळा आल्यावर थांबली. राज-नर्गिसचं 'हम तुम एक कमरेमे बंद हो' तर पार थ्री एक्स पातळीवर गेलं होतं. घरी जाताना अंधारात याला सापडली कुणी तर ह्यानी गैरकृत्य केल्याचं कानावर येणार अशी भीती वाटायला लागली आम्हांला इतका तो बेचैन झाला होता.
पुढचे आठ दहा दिवस बदलापूरातली सोडा, अंबरनाथ, कल्याण पर्यंतची दुकानं पालथी घालून आला हा ब्लॅक एन व्हाईट 'बॉबी' साठी. सगळं दृश्यं आम्ही कट्ट्यावर बसून बघायचो. ''बॉबी'ची कॅसेट आहे?' दुकानदार डिंपलच्या बॉबीची देणार. 'हा नाही, राजकपूर नर्गिसचा'. 'बॉबी, एवढा एकंच आहे'. 'हा नको, हा आहे माझ्याकडे.' दुकानदार ती कॅसेट जागेवर लावून याच्याकडे दयाळू नजरेनी बघत असणार. हॉट नर्गिस बघणं लांबणीवर पडतंय याचं दु:खं जास्ती. शेवटी त्याच्याच घरातल्या कुणी सांगितलं 'अरे, बॉबी एकंच आहे, तुला कुणी सांगितलं दोन आहेत म्हणून'. मग जेंव्हा आमची गाठभेट झाली तेंव्हा फक्तं तो बोलत होता, आम्ही ऐकत होतो. पेट्रोल संपल्यावर गाडी थांबते तसं शिव्या आठवेनाश्या झाल्यावर तो थांबला. समस्तं स्त्री नातेवाईकांचे अवयव काढून झाले, कुठे कुठे पाय घालून झाले, पैलवानसुद्धा थकेल इतक्यावेळा संभोगक्रिया झाली.
'निळ्या फिल्मा' बघायच्या म्हणजे काय झिगझिग असायची तेंव्हा. मोकळं घर, व्हिसीआर, तसल्या कॅसेटी मिळवणं इतके व्याप असायचे त्यामुळे हा दुर्लभ योग असायचा. त्यात एकानी सांगितलं की पोलीस आले की आधी फ्यूज काढतात म्हणजे कॅसेट इजेक्ट करता येत नाही, मग व्हिसीआर चौकीला नेऊन तिथे प्ले करतात. बच्चेकी जान पुढच्या घटनांच्या विचारांनीच निम्मी व्हायची. तयार लोकं नुसत्या खुणेवर गट्ठे आणायचे कॅसेट्सचे. हेवा या शब्दाचा अर्थ कळायचा तेंव्हा. तर आमच्या या बॉबी सम्याला तसली कॅसेट हवी होती. आमच्याकडे व्हिसीआर म्हणजे आम्ही पितळी डबे लावावेत तश्या कॅसेट मांडणीवर लावूनच असणार असा त्याचा समज किंवा आम्ही ती मिळवून देऊ असं त्याला वाटायचं. 'नाहीये आमच्याकडे', 'दे की राव एकतरी'. गडी काही पिच्छा सोडेना. 'कशी मागायची ते तरी सांग'. मी एकदम कोकचा फॉर्म्युला सांगितल्यासारखा त्याला बाजूला घेतला सांगायला. 'कुठल्याही दुकानात गेलास ना, अजिबात घाबरायचं नाही. 'पत्थर के पेड'ची कॅसेट द्या म्हणायचं. कोडवर्ड आहे तो, अंबरनाथ, कल्याण कुठेही जा, हीच कॅसेट मागायची.'
पुढचे आठ दहा दिवस बदलापूर ते डोंबिवलीपर्यंतची दुकानं पालथी घालून आला हा. 'पत्थर के पेड' द्या एक/दोन कॅसेट'. 'पत्थर के पेड? असा नाहीये कुठला सिनेमा'. याची पंचाईत व्हायची, निळी फिल्लीम ओरडून मागणार तरी कशी. त्यात हा पाच फूट, जेमतेम मिशी फुटलेला, सतरा वर्षाचा, गोंडस निष्पाप चेह-याचा. माणूस डिप्रेशनमध्ये जाईल नाहीतर काय होईल, मला सांगा. जगदुनिया तो पासवर्ड टाकून आनंद चिडीचूप आणतंय, बघतंय आणि मला न मिळायला मीच काय अशा पापाच्या राशी केल्यात. वैफल्य येणारच की. दूरदर्शनला अतिशय जुन्या कार्यक्रमांच्या चित्रंफिती 'सह्याद्रीच्या पाऊलखुणा' नावाखाली दाखवतात तसं मग त्यानी विस्मरणात गेलेल्या नर्गिसच्या 'बॉबी'ला जे घडलं ते परत सगळं रिप्ले केलं.
आता काय इंटरनेटच्या जमान्यात त्याचं अप्रूप राहिलं नाही पब्लिकला. जागेची गरज नाही, मोबाईलमध्ये दिसतंय सगळं. डिंपलची मजा आता बॉबी काढला नव्याने तरी येणार नाही कारण तेंव्हा ते सगळं धाडस होतं. बरंचसं झाकलेलं असायचं त्यामुळे काही उघडं दिसलं की डोळे मोठे व्हायचे. आता झाकपाक इतकी कमी असते की ती जास्ती दिसली तर डोळे मोठे होतात, बाई परग्रहावरून आली की काय असं वाटेल. बाय द वे, धाडस म्हटलं म्हणून हसतील काही जण पण ते 'धाडस'च होतं डिंपलचं त्या काळात. तसं नसतं तर डिंपल 'बॉबी' नसती झाली, अनुराधा पौडवाल झाली असती. तिच्या वडिलांनी नकार दिला होता त्यात बिकिनी घालायची आहे म्हणून. :) :D
जयंत विद्वांस
No comments:
Post a Comment