आपल्याला एखाद्या माणसाचे कसब, एखादा इतरांपेक्षा वेगळा गुण
दिसतो, त्याचं आपल्याला वारेमाप कौतुक वाटतं. क्वचित तसं म्हणजे त्याची
नक्कल करायचा आपण प्रयत्नही करतो पण त्यापाठीमागे त्याचे कष्ट किती आहेत ते
आपण बघत नाही, जाणून घेत नाही, कळाले तरी अंमलात आणत नाही म्हणून आपले
अयशस्वी होण्याचे प्रसंग जास्ती. फिल्डिंगचं नाव निघालं की सगळ्यांना जोंटी
-होड्स आठवतो. क्यामेरामुळे त्याच्या हालचालींची लय कळते, त्याची अक्युरसी
कळते, त्याचा रबराचा लवचिकपणा दिसतो. हे एका रात्रीत झालेलं नाही. त्याचा
सराव पण इतरांसारखा नव्हता. मैदानाच्या कुठल्याही कोप-यातून एकच स्टंप
लावून तो उडवण्याचा सराव तो करायचा. त्याचे अनेक अशक्यं झेल यूट्यूबवर
बघायला मिळतील पण मला त्यानी आपल्या रॉबिंनसिंगला रनाऊट केलेलं ते आठवतंय
कारण ते रनाऊट नव्हतंच. त्यानी चेंडू खेळून काढला जो गलीकडे गेला,
फॉलोथ्रूमधे तो क्रीजच्या बाहेर आला. गलीतून -होडसनी स्टंप काढला. बिचा-या
रॉबिंनसिंगला क्षणभर आपण का आउट झालो हेच कळलं नव्हतं.
नेम साधताना अर्जुनाला फक्तं जसा डोळा दिसला तसं त्याच्या
मेंदूच्या सि.पि.यू.मधे - फलंदाज क्रीजच्या बाहेर आहे, त्याला त्याची
कल्पनाही नाहीये, चेंडू माझ्या हातात आहे आणि मी इथून दिसणारा एकमेव स्टंप
उडवू शकतो, एक खेळाडू स्वस्तात बाद - असा फ्लोचार्ट तयार झाला असणार.
त्यापुढच्या सगळ्या क्रिया रोबोप्रमाणे प्रोग्रॅम रन झाल्यामुळे घडल्या
असणार इतकं परफेक्शन होतं त्यात. एखादा गायक जशी गानसमाधी अनुभवतो तसं होत
असणार -होडसचं. नुसत्या हालचालींनी आणि चेंडू कुठे जाणार याच्या अचूक
अंदाजानी डावी उजवीकडे पाच पाच फूट एवढा एरिया तो एकटा कव्हर करायचा. बस,
नाम ही काफी है, त्याच्याकडे चेंडू असताना एक्स्ट्रा रन असा विचार मनात
आणला तरी आउट देतील अशा भीतीनी फलंदाज पळत नसणार.
आफ्रिका परत खेळायला लागल्यावर पहिल्यांदा भारतात आलेली.
ग्यारी कर्स्टनचा मोठा भाऊ पिटर कर्स्टन होता त्या टीममधे. सगळे खेळाडू तसे
वयस्कंच टीम मधले. त्यात तो टकलू असल्यामुळे अजूनच म्हातारा वाटायचा. एका
म्याचला दिवसाचा खेळ संपला, प्रेक्षक घरी गेले, भारतीय संघ हॉटेलला गेला.
काही पत्रकार मागे राहिलेले. त्यांच्या असं लक्षात आलं की एक माणूस
ग्राउंडला पळत फे-या मारतोय, बघितलं तर पिटर कर्स्टन. दिवसभर उन्हात
फिल्डिंग करो नाहीतर प्याव्हेलियन मधे बसून असो, रोजची सवय म्हणून आम्ही
कमीत कमी पाच राउंड मारतोच त्यात विशेष काही नाही, असं त्यानी सांगितलं. हे
असतात कष्ट. मी अजून चांगलं देईन हे मनात लागतं मग त्यासाठी वय, अडचणी,
कमतरता, आजूबाजूची परिस्थिती या गोष्टी आड येत नाहीत.
कैक वेळा मिस्टर युनिव्हर्स झालेल्या अर्नोल्डचा किस्सा मी
वाचला होता. हार्ले किंवा तत्सम रणगाडा घेऊन तो थोड जंगल असलेल्या भागातून
येत होता. मधेच गाडी पंक्चर झाली. या पठ्ठ्यानी ती हायवेपर्यंत ढकलत आणली.
त्याच्या नंतर असं लक्षात आलं की पोटरीच्या स्नायूंना या एक्झरसाईजचा
चांगला उपयोग होतोय. मग ते येडं रोज जायचं, हवा काढायचं आणि गाडी ढकलत
आणायचं. विक्षिप्तपणा सोडा यातला पण ध्यास महत्वाचा आहे जो कष्ट घ्यायला
भाग पाडतो. शिखरावर जाणं कदाचित सोपं असेल पण तिथे बराच काळ उभं रहाणं हे
मात्रं कष्टाचं काम आहे.
--जयंत विद्वांस
No comments:
Post a Comment