मला निसटलच पाहिजे (मूळ पुस्तकाचं नाव - Long Walk )
निवेदन - स्लाव्होमीर राविझ
शब्दांकन - रोनाल्ड डाउनिंग
अनुवाद - श्रीकांत लागू
असंही इथे मरणारच आहोत तर प्रयत्नं तरी करू सुटकेचा हे म्हणायला सोप आहे पण अपयशाच्या भीतीने, कल्पनेनेच माणूस जास्त खचतो आणि मग प्रयत्नच करत नाही. संकटात बरोबरच्या लोकांचा, ज्यांना आपण आपलं म्हणतो त्यांचा स्वभाव कळतो अस म्हणतात. कुठलंही नातं नसलेले ते सातजण कुठल्याही शपथा न घेता एकाच ध्येयानी प्रेरीत होऊन निघतात. रस्त्यात एक मुलगी सामील होते त्यांच्यात. ती ख्रिस्तिना आणि इतर ३ जण रस्त्यातच प्राण सोडतात. वेळप्रसंगी ते हरीण, साप खातात, घोडा खायचा असतो पण त्याचा मालक येतो नेमका. त्यांना संपूर्ण प्रवासात कुणीही आडवत नाही एवढी एकच गोष्ट त्यांच्या बाजूची आहे. सात पुरुष कडेला असताना त्यांच्या बरोबर आत्मविश्वासानी जाणारी ख्रिस्तिना आणि तिचा विश्वास खोटा न ठरवणारे ते सात जण यांच्याशी आपण नकळत जोडले जातो. स्त्री सोबत असल्यामुळे असेल, एका प्रेरणेनी तिची जिद्द खचू नये म्हणून ते निराशावादी बोलत नाहीत. तिचं अस्तित्व त्यांना मदतच करतं , अडचण ठरत नाही.
त्यातली काही वाक्यं, वर्णनं वाचताना ती बघत आहोत अशी कल्पना केली तरी अंगावर काटा येतो
१) साठ फूट जाडीच्या कु-हाडीनं भगदाड पाडावं तसा तो डोंगर दुभंगला. (अचानक)
२) आठ फूट उंचीचे दोन केसाळ चौकोनी डोक्याचे हिममानव त्यांना आडवे गेले.
३) अंगावरचं बर्फ कित्येक आठवड्यानंतर वितळवलं
१९३९ सालची गोष्टं आहे, नशीब इंटरनेट, मोबाईल वगैरे नव्हतं, नाहीतर ते लगेच ट्रेस झाले असते, काहीवेळेस तंत्रज्ञानाचा पण तोटा होतो ह्याचीही गम्मत वाटते. दुर्दैवाने रोनाल्ड डाउनिंग या वार्ताहरामुळे फक्त स्लाव्होमीर राविझ जगापुढे आला, बाकी वाचलेल्यांपैकी इतर कुणाचाच पत्ता लागला नाही, श्रेय, प्रसिद्धी मिळायला पण नशीब लागत हेच खर. अशा प्रसिद्धीला न आलेल्या, पण घडलेल्या अजूनही गोष्टी असू शकतील, प्रत्येक जण लिहिलच असही नाही, कदाचित त्यांना मदत करणा-या लोकांची नावं त्यात आली तर त्यांना त्रास होऊ नये हा ही हेतू असू शकतो.
जयंत विद्वांस
surekh parichay dilaay pustakaachaa !
ReplyDelete