Paw in the Bottle - James Hadley Chase

 Paw in the Bottle - James Hadley Chase

आज मी Paw in the Bottle बद्दल सांगणार आहे. अति तिथे माती, हव्यास वाईट असतो, जे मिळालंय त्यात समाधान मानावं, हातचं सोडून पळत्या पाठी जाऊ नये या सगळ्या उपदेशांचा अर्थ हे पुस्तक वाचलं की कळतो. नेहमीप्रमाणेच चेस बांधून ठेवतो. माणसांचे विविध नमुने तो पेश करतो. एकाच माणसात वाईटाबरोबरच कुठेतरी तीट लावावी एवढा चांगुलपणा असतोच हे तो इथेही सांगतो. 

ज्युली हॉलंड - कुठलाही आगा पिछा नसलेली, आजचा आज,  उद्याचा विचार उद्या असं जगण्याचं सूत्र असलेली. तिच्याकडे आकर्षक शरीर आहे, थोडंफार धाडस ही आहे. तिला फरच्या कोटांचं जबरदस्तं आकर्षण आहे. तिच्या लहानपणी तिला तिच्या लहान चोरीकरता सोडून दिलंय. त्यावेळी तिला एक माकडाची बोधकथा सांगितली गेली होती. जंगलात शिकारी माकडं पकडण्यासाठी एक मस्तं गंमत करतात. लहान तोंडाच्या बाटलीत दाणे ठेवतात. माकडच ते, पकडले जाणार हे माहित असलं तरी दाण्यांचा मोह सुटत नाही, हात बाटलीत राहतो आणि पकडला जातं. बोधकथा हा एक चेष्टेचा विषय आहे जो पर्यंत त्याच्या तात्पर्याशी आपली भेट होत नाही तोपर्यंत. म्हणी काय, बोधकथा काय, त्यांच्यात सार असतं. असो. 

Hary ग्लेब - कल किसने देखा, तारुण्यं उपभोगा, करतोय हे वाईट आहे, याची फळं कधी ना कधी भोगावी लागणार हे त्याला माहितीये. त्याचं Dana बरोबर लग्नं होणार आहे. तिची आई एक धूर्त, कावेबाज बाई आहे. जिचा त्यांच्या चांडाळ चौकडीवर वचक आहे. 

मि.आणि मिसेस वेस्ली - तो आंधळा आहे (काही प्रसंग वाचताना संजीवकुमारचा 'कत्लं', नसिरचा 'मोहरा' आठवतो). एका रिसर्च मधे गुंतलाय. बायको त्याच्या भागीदाराबरोबर संबंध ठेवून आहे. तिच्याकडे  चिक्कार फरकोट आहेत. दारू पिणे, नोकराणीला टिकू न देणे, मज्जा करणे ह्या  तिच्या आयुष्याच्या सुखाच्या कल्पना आहेत. 

वेस्लीनी त्याच्या अफाट मेंदूतून फरकोट आणि दागिने सुरक्षित रहावेत म्हणून कपाटात एक भन्नाट करामत करून ठेवली आहे. ते सगळे फरकोट ग्लेबला आणि त्यांच्या चौकडीला चोरायचेत. आत्तापर्यंत बरेच जण प्रयत्नं करून अपयशी ठरलेत. ती करामत समजावी म्हणून ज्युली हॉलंड तिथे घरकामाला जाते. मग चालू होतो रोलरकोस्टरचा प्रवास. टी-ट्वेंटी सामन्यात जसं पारडं सतत बाजू बदलतं तसं इथे होतं. आंधळा वेस्ली आणि ज्युली हॉलंड एकत्रं येतात. पुढचं  सांगण्यात मज्जा नाही. मग सस्पेन्स काय रहाणार. 

अनेक वळणं घेत पुस्तक संपत येतं. खरंतर सरतेशेवटी ज्युलीच्या मनाप्रमाणेच सगळं होतं. पण…… हा 'पण' मोठ्ठा वाईट आहे. मोह वाईट हे वाक्यं म्हणायला सोप्पं आहे. अधाशीपणा, हव्यास, अजून हवं  (म्हणजे नेमकं किती हे नाही ना राव सांगता येत. व्हिडीओकॉनचे मालक धूतसाहेबांनी मुलाला सांगितलं होतं - लक्षात ठेव पगार कितीही वाढला तरी नेहमी हजार रुपये कमी पडतात आणि घर कितीही मोठं बांधलं तरी  नेहमी एक खोली कमी पडते) पैसा, त्याला खर्च करून मिळणा-या वस्तू याला जेंव्हा सुख मानलं जातं त्यावेळी सारासार बुद्धी संपलेली असते, ख-या आनंदापेक्षा तकलादू, नकली आनंदाकडे माणसं धाव घेतात. 

ज्युलीचं नेमकं काय झालं? मी नाही सांगणार. पुस्तक वाचा. :)

..........

जयंत  विद्वांस