कुठलीही गोष्टं अती वाईटच पण योग्यं प्रमाणात घेतलेलं
अल्कोहोल हे भूक लागण्यासाठी चांगलं असतं असं म्हणतात (आसव म्हणजे वेगळं
काय असतं? द्राक्षासव आख्खी बाटली पिऊन बघा). काही लोक मात्रं अपवाद असतात.
शरीराची रचना, सवय की अजून काही कारण माहीत नाही पण नियम वगैरे ते लोक
धाब्यावर बसवतात.
खळ्या पडणारा, लंकेला वर्ल्डकप मिळवून देणारा, पहिल्या पंधरा
ओव्हरमधे धुवा फक्तं असा संदेश देणारा, पोट सुटलेला अर्जुना रणतुंगा माझा
आवडता माणूस या बाबत. फुग्यासारखं पुढे लोंबणारं पोट घेऊन खेळणारा रणतुंगा
फसवा होता. थर्डम्यानला, कव्हरला तो चिकी सिंगल जबरा काढायचा, तो रनाउट
होईल या आशेपोटी त्याला इतर प्रकारांनी बाद करायला विसरायला व्हायचं
बहुतेक. तोपर्यंत हा जाडूमल पन्नाशीच्या जवळ असायचा. दमला म्हणून तो
फिल्डिंगला आला नाही असं क्वचित घडलं असावं. ९३ टेस्ट आणि २६९ वनडे खेळणं
हा गमतीचा भाग नाही. दोन्हीत मिळून साडेबारा हजारच्या आसपास धावा आणि
पंचाण्णव विकेट घेतल्या त्यानी. खेळाडूचं म्हणून त्याचं शरीर कधीच वाटलं
नाही.
ऑस्ट्रेलियाचा मर्व्ह ह्यूज असाच वल्ली माणूस आणि
नावाप्रमाणेच ह्यूज. तो ४-५ जग बिअर प्यायचा रोज म्याच झाली की. एकदा
बोर्डरनी त्याला भोसडला. ह्यूज पण खमक्या, तुला काय हवं ते सांग, बिअरचं मी
बघतो. बोर्डर म्हणाला, उद्या पाच विकेट हव्यात. दुस-या दिवशी ह्युजनी पाच
काढल्या, आवाज बंद, बिअर झिंदाबाद. असाच ऑस्ट्रेलियाचाच लंबूटांग डावखुरा
ब्रूस रीड (सहा फुट आठ इंच, जवळपास जोएल गार्नरच्या उंचीचा) होता. त्याला
दमा होता. त्यामुळे तो फार खेळू शकला नाही पण जे काय टाकायचा तो वेग भन्नाट
असायचा त्याचा.
वर्ल्डवाईड सर्टिफाईड कामदेव विव्ह रिचर्डस बद्दल काय बोलावं?
पावणे सहाफुटावर एक इंच असलेला ऐंशी किलोचा रिचर्डस लौइड, गार्नर,
होल्डिंग मुळे बुटका वाटायचा. (काय साला डौल होता त्याच्या चालण्याला.
नीनाची काय चूक नाय). एकतर वेस्ट इंडीज असा देश अस्तित्वात नाही. बेटांचा
समूह मिळून ते टीम बनवतात त्यामुळे ते एकमेकाला फारसे जुमानत नाहीत.
इंग्लंडमधे म्याच संपली की रिचर्डस तीनचार जणी बगलेत घेऊन गायब व्हायचा,
रात्रभर दारू आणि स्त्रीसंग. सकाळी मैदानात हजर. एकदा लौइडनी दिवस
संपल्यावर जाळ काढला, उद्या आपली ब्याटिंग आहे आज तू जायचं नाहीस. रिचर्डस
काय विभागवार निवड समितीतून आलेला नव्हता. त्यानी जाता जाता सांगितलं,
ग्रिनिज, हेंस लंचपर्यंत आरामात खेळतील. झालाच चुकून लवकर आउट तर तू जा, मी
लंचच्या आत येतोच. रात्रभर रासक्रीडा करून सकाळी पठ्ठा लंचच्या आधी एक तास
हजर. विकेट पडल्यावर गेला खेळायला धुमसत. टी टायमाला सेन्चुरी हाणून आउट,
परत हा जायला मोकळा. लौइडचा खेळ होतो, जीव इंग्लिश गोलंदाजांचा गेला.
ज्याची जशी बुद्धी तसं तो घेतो. रिचर्डसचे संध्याकाळी बाहेर जायचे गुण रवि शास्त्रीनी बरोबर घेतले.
--जयंत विद्वांस
No comments:
Post a Comment