बुग्यास,
खूप दिवसांनी पत्रं
ना तुला! वेळच झाला नाही. मागच्या पत्रात काय लिहिलं आठवत नाही. नको आठवू
दे म्हणा, आपलं हे पुराण काही विषयवार नाहीये आणि तशी गरजही नाही. असो! तू
गाणं शिकतेस म्हणून तुला एक किस्सा सांगतो. शुक्रतारा….वाले अरुण दाते
इंजिनिअरिंगच्या परीक्षेत एकदा नापास झाले. वडील रामुभैय्या दातेंना कसं
सांगायचं हा यक्ष प्रश्नं होता त्यांना. शेवटी भीत भीत सांगितलंच त्यांनी.
वडील पण अफाट. ते म्हणाले, ते राहू दे, नविन गझला कुठल्या शिकलास सांग आणि
म्हणून पण घेतल्या. नंतर रडणा-या मुलाच्या पाठीवर हात ठेवून ते म्हणाले,
'अरे, इतकी मुलं पास झाली त्यात किती जणांना गाणं येतं?' मुलानीही पुढे
वडिलांच्या विश्वासाचं चीज केलं.
आपली मुलं अभ्यास सोडून काहीतरी इतरही करतात हे सांगण्यासाठी पालक हल्ली मुलांना अब्याकस, डान्स, चित्रकला, गाणं, सिंथेसायझर, क्रिकेट शिकायला पाठवतात. किती जणं आवडीनी जातात? गाण्याची कितवी परीक्षा झाली आणि ग्रेड कुठली मिळाली याचा तोरा मिरवण्यासाठी त्या दिल्या जातात. तोंड उघडलं की समजतं ऐकणा-याला मार्क/ग्रेड कितपत योग्यं आहेत ते. अर्थार्जनासाठी कला ही विद्या म्हणून शिकली जाते, हे दुर्दैवं. त्यात गैर नाहीये काही पण तो मूळ हेतू झाल्यामुळे गंमत निघून गेलीये.
--जयंत विद्वांस
No comments:
Post a Comment