आम्ही पु.लं.चा नारायण वाचला, ऐकला आणि गेली 15-16 वर्षे पाहीला पण. काल भारतीय संघाचा नारायण निवृत्त झाला. द्यानेश्वरांनी चालवलेली पहिली आणि ही दुसरी, अश्या दोन भिंती आम्हांला माहीत आहेत.
तो जोकर होता बावन पत्त्यातला. ट्रायो, सेकंड सिक्वेनस् हवाय, वापरा बिनधास्तं. त्यानं काय केलं नाही? त्यानी जे सांगितलं ते सगळं केलं संघासाठी. फक्तं त्यानी कधी रडीचा डाव खेळला नाही, त्यानी अंपायरला शिव्या दिल्या नाहीत, तो कुणाच्या अंगावर धाउन गेला नाही, मॅच फिक्सिंग मधे साधा उल्लेख नाही, वादळी मुलाखती नाहीत, लफडी नाहीत.
तो म्हणजे क्रिकेट मधला आशा काळे, अलका कुबलचा वारसदार. त्याची बॅट म्हणजे पतिव्रताच. जरा पदर ढळणार नाही. कव्हर चा फटका तर किती मोहक. चेंडूला फार त्रास तर होणार नाही ना, गोलंदाजाला राग तर येणार नाही ना अश्या सगळ्या काळ्ज्या त्यानी घेतलेल्या असायच्या. सेहवागसारखा स्पीड, रिचर्डसची ताकद, गॉवरची नजाकत काही काही नसायचं त्यात. त्यात असायचं परफेक्शन्.
संयम शब्दाचा अर्थ जास्तं त्रास न घेता पटवून द्यायचा असेल तर त्याचं नाव घ्या, पटेल लगेच्. सभ्यं लोकांचा खेळ असं म्हणतात क्रिकेटला, आताही म्हणतील, पण आत्ता खेळणा-या काही मोजक्या सभ्यं माणसांपैकी एक काल निवृत्त झाला.
द्राविडी प्राणायाम चा खरा अर्थ त्याला ज्यांनी गोलंदाजी केली त्यांना विचारा. तू केंव्हा निवृत्त व्हावस्, व्हायला हवं होतं या बद्दल बरेच जण बोलत होते, बोलतील. ज्यांना स्‍वतःला कधी निवृत्त व्हावं हे कळलं नाही, ते तर सल्लागार म्हणून आघाडीला होते. आम्ही साधे भारतीय, व्यक्तिपूजक प्रेक्षक, फार काही कळत नसल्यामुळे आम्ही खेळाचा आनंद लुटू शकतो. तुला मोफत सल्ला देण्याएवढा अधिकार नाही आणि पात्रताही नाही. असो.
राहुल, तू आम्हांला जो आनंद दिलास् त्या बद्द्ल शतशः आभार.
--- जयंत विद्वांस
--
No comments:
Post a Comment